En daar zit ik dan. Het is ineens stil in de praktijk. Natuurlijk heb ik mijn verantwoordelijkheid genomen om niet bij te dragen aan mogelijke besmetting van anderen en heb ik iedereen die een afspraak in de praktijk had gebeld om deze voorlopig te annuleren. Tegelijkertijd betekent dat ook dat ik mijn werk niet meer kan doen en dat is een hele rare gewaarwording. De eerste dagen heb ik echt moeten wennen. Alles wat ik deed voelde niet nuttig of zinvol en ik liep met mijn ziel onder mijn arm.
Ik hoopte dat een lekkere wandeling in de zon me duidelijkheid en inzicht zou geven wat ik kon doen, dus trok ik mijn wandelschoenen aan om een eind te gaan lopen en mijn hoofd leeg te maken. Het was druk onderweg. Wat een mensen! Om de haverklap kwam ik anderen tegen waar ik met een grote boog omheen moest lopen om afstand te bewaren. Het lukte me dan ook niet zo goed om de stilte op te zoeken en te voelen wat ik nodig heb.
Bij thuiskomst liep ik nog even onze tuinkas in. En daar zat ze “opgesloten”, een grote hommelkoningin. De deur van de kas stond gewoon open, maar ze kon de weg naar de vrijheid niet vinden. Daarom heb ik haar voorzichtig naar buiten begeleid. Dat duurde even, maar toen ze zich overgaf en even ging zitten op het netje wat ik bij haar in de buurt hield, kon ik haar de vrije ruimte geven.
Het is een mooie metafoor voor hetgeen ik zo graag doe. Mensen begeleiden op hun weg naar meer ruimte en balans tussen lijf, hoofd en hart. En dat is wat ik nodig heb, want daar word ik gelukkig van. Nu ik de praktijk tijdelijk heb moeten sluiten, realiseer ik me dat ik er behoefte aan heb om de verbinding met mijn cliënten te behouden. De komende weken heb ik alle tijd om uit te vogelen hoe ik dat ga doen.